1
The Happy Triangle
Eerst het goede nieuws: misschien, heel misschien, zal ik mij toch komen vertonen op de Samenscholing [tm, naar het schijnt]. Hoe dat komt? Laat het me uitleggen.
Om te beginnen zal ik u melden dat ik sport, het is van belang voor dit verhaal. Ik sport en het moest natuurlijk hier eens een keertje uitkomen. Zoiets houd je niet eeuwig voor de mensen verborgen, ik sport, ik korfbal. Zo, dat is er uit.
Bent u daar nog? Mooi. Ik ben er namelijk ook nog, nog wel een tijdje ook, trouwens. Des zondags de 28 januari jl. was het wederom zo ver: ik moest sporten, korfballen. Als derde van de ranglijst moest ons team spelen tegen de nummer twee in de onbetekenende regionale afdeling waarin ik figureer (het spelen op niveau, en zeker de ambitie om ten koste van veel trainingsarbeid te spelen op niveau heb ik al een tijdje afgezworen. Het is ook veel leuker om spelers in lagere afdeling op routine te bestrijden, dan mensen in hogere afdelingen op inzet, maar dat terzijde, wie weet wijd ik daar nog wel eens in een posting over uit.)
Het gevolg van het feit dat de nummers twee en drie elkaar bestreden (met plaatsbehoud of -verwisseling als inzet) maakte dat de wedstrijd met meer fanatisme werd gespeeld dan verklaard kan worden uit de betekenislooshed van de afdeling. In deze zelfopgelegde strijd meende ondergetekende een fraaie pirouette te kunnen maken. Mijn voet dacht daar echter heel anders over en bleef waar hij was, een goede jongen die hem van zijn plaats zou krijgen. Een fractie van een seconde klonk hetzelfde geluid als klinkt wanneer men het onderbotje uit het bovenbotje draait bij een botergare kippepoot. Het daaropvolgende gekerm was voldoende om mijn directe tegenstander zijn vrije, opgelegde kans, verkregen door mijn wegvallen als verdediger, te doen missen.