De bomen waren nog kaal en het meubilair op het terras vertoonde
grote roestplekken. De lichtreclame bij de hoofdingang was
stukgeslagen op Oudejaarsavond.
Het was pas februari en de zaken gingen niet best. Weliswaar hadden ze een trouwe klantenkring, maar de gemiddelde leeftijd van de vaste klanten lag eerder dicht bij de zeventig dan bij de zestig. Het echtpaar, Guus en Titia Baltus, vond dat geen ramp. De oudjes gingen met de kippen op stok en daardoor konden ze rond een uur of elf het hotel afsluiten na de alarminstallatie ingeschakeld te hebben. Het politiebureau was maar tweehonderd meter van het hotel vandaan en de wachtcommandant was een neef van Guus, die zijn mannen tijdens hun surveillances in de avond en nacht uitdrukkelijk verzocht om een oogje op het hotel te houden.
Het nachtleven in Valkenburg en Maastricht oefende nog steeds een grote aantrekkingskracht uit op Guus en Titia. In het hoogseizoen wipten ze wel eens even de grens over, naar Aken. De Duitsers waren toleranter tegenover een stel dertigers dat nog eens ouderwets uit hun dak wilde gaan, in tegenstelling tot de jeugd uit de Randstad die zomers als zwerm sprinkhanen op Zuid-Limburg neerstreek.
Vijf jaar geleden had het echtpaar het hotel geërfd van de moeder van Titia. Na een paar mislukte pogingen om de boel aan een keten over te doen, hadden ze tenslotte besloten om het maar eens te proberen. Het werk viel mee. De gasten waren niet veeleisend, hoewel ze vonden dat het eten vroeger beter was. Rustige mensen, die het hele jaar uitkeken naar hun weekje, soms twee, in Valkenburg. Sommigen kwamen al meer dan twintig jaar en de meesten stuurden rond kerstmis een kaartje met de beste wensen. De laatste twee jaar doken er steeds vaker rouwkaarten op, meestal met een kort briefje er bij dat de overlevende echtgenoot van het verblijf afzag.
Titia zat aan de leestafel de post door te nemen.
Rekeningen, een paar foto's van het zoveelste kleinkind van de familie Van der Wulp uit Hoofddorp en vier rouwkaarten. Met de kaarten in de hand liep ze naar de garage waar Guus bezig was de auto te wassen. Ze hield de kaarten omhoog en haar man knikte begrijpend.
Het was een lange avond geworden. Alle mogelijkheden werden op een rijtje gezet. Uit de administratie bleek dat sinds de overname bijna een derde van de vaste klanten het ondermaanse had verlaten. Eerst had Guus voorgesteld om de enorme kelder te verbouwen tot discotheek, maar dat stuitte op het praktische bezwaar dat ze daarmee de Randstad-jeugd nu juist in huis zouden halen. Titia had geopperd om zich op congressen te storten. Een heel stel managers dat een paar daagjes in de frisse lucht zou kunnen brainstormen. Haar man had bezwaren.Managers stellen hoge eisen, wilden waar voor hun geld zoals roomservice. En wie weet zouden ze handen niet kunnen thuishouden en de studentes die in het seizoen een handje hielpen gaan lastig vallen.
Achteraf lag de keuze voor de hand: een familiehotel.
Kleine kinderen gaan vroeg naar bed en hun ouders worden overdag zo in beslag genomen door de zorg voor hun kroost dat ze 's avonds bekaf al snel hun bed opzoeken. Guus en Titia hadden er uitvoerig op gedronken en in een vlaag van inspiratie had Titia bedacht dat ze een midgetgolfbaan moesten aanleggen. Dat zouden die kleintjes vast heel leuk vinden en hun ouders zouden niet durven weigeren. Ze rekende voor dat ze de investering er snel uit zouden hebben en Guus had instemmend geknikt en nog een fles open getrokken. De volgende dag had Titia stad en land afgebeld op zoek naar een bedrijf dat de baan zou kunnen aanleggen. Guus had met een bloknootje in de hand geen hoekje van het hotel overgeslagen. Defecte wastafels, een vochtvlek op een muur, niets was hem ontgaan.
Twee dagen later stond er een man van de brouwerij op de stoep om de kapotgeslagen lichtbak te vervangen.
"Daar komen de eersten", zei Titia, toen een Ford Stationwagen het parkeerterrein opdraaide. De auto spuwde twee jongetjes van een jaar of negen, zo te zien een tweeling, en een grote hond uit. "O, mam, kijk eens een midgetgolf! Mogen we straks even ... Ja toch, hè.;" Enigszins verkreukeld stapten de ouders uit. "Pap", jengelden de jongetjes in koor. "Straks misschien", zei de man op doffe toon. "Eerst uitpakken, koffie, zitten. Koest, Doeschka, rothond." Guus en Titia knipoogden naar elkaar. Tweeëntwintig boekingen voor de paasvakantie dankzij één advertentie, allemaal echtparen met kleine kinderen. De vaste klanten hadden een kort briefje gekregen dat het hotel helaas wegens een verbouwing een tijdje dicht zou gaan. "En dat is nog waar ook, alleen staat er niet bij wanneer we weer open gaan", had Titia gezegd toen ze enveloppen aan de nieuwe bar dicht zaten te plakken en Guus had geknikt en twee pilsjes getapt.
"Welkom, welkom", straalde Titia. "Heeft u een prettige reis gehad?" Geduldig hoorde ze het relaas aan over files, de hond die bijna had overgegeven omdat die met warm weer altijd wagenziek werd en dat ze niets liever wilden dan koffie, een douche, of nee, toch maar liever eerst koffie. "Dit is Carla, onze serveerster", zei Guus. "Als u iets wilt eten of drinken, moet u bij haar zijn. De eerste consumptie is van het huis." In de loop van de dag liep het hotel vol. Over de midgetgolfbaan renden de kinderen heen en weer, de ouders sjokten er achter aan en bespraken met hun lotgenoten de geneugten van het ouderschap. "Wij gaan er vanavond vroeg in, jullie ook? Ik ben kapòt." Om kwart over elf besteeg het laatste ouderpaar moeizaam de trap en Carla drukte op de knop achter de bar. In de woonkamer van Guus en Titia ging een zoemer over. "Dat waren de laatsten", zei Guus. "Nou, waar wachten we dan nog op", zei Titia. "Aken of Maastricht? Ik ben voor Aken."
Ze werden wakker van het geschreeuw van de kinderen op de midgetgolfbaan, maar toen Guus het raam dicht deed, sloot de nieuwe dubbele beglazing het geraas van de kinderpret effectief buiten. "Hoe laat is het?" vroeg Titia slaperig.
"Acht uur", zei Guus. "Laten we maar gaan ontbijten." De eetzaal zat vol en de ouderparen zaten vreedzaam hun gekookte eitjes te verorberen. Een huilende baby werd geroutineerd het zwijgen opgelegd met een dessertlepel jam. Verbaasd staarde de koter naar de lepel die net nog vol was en vervolgens brak er een gelukzalige glimlach door. "Dat was een goed idee; potten jam in plaats van die lullige kleine kuipjes", prees Guus."Ach, dat deed mijn moeder vroeger altijd als ik te lang huilde", zei Titia.
Die middag was het echtpaar Baltus hard aan het werk. Het vroege opstaan was niet bevallen en Titia had voorgesteld om hun bed te verhuizen naar de andere kant van het woongedeelte.Guus was bijna door zijn rug gegaan toen hij probeerde een kast met linnengoed die nog niet was leeggehaald, te verplaatsen. "Zo, nu kunnen we tenminste blijven liggen", zei Titia. En Guus had geknikt en Carla het avondeten naar boven laten brengen.
Op zondagochtend keek het echtpaar het laatste jonge gezin na dat de heuvel afreed. De kinderen trokken gekke gezichten voor de achterruit. Over een paar uur zou de volgende lading voor de deur staan en Guus nam zijn blocnootje weer in de hand om eventuele mankementen op te sporen. De helft van de sticks voor de midgetgolfbaan was verdwenen en een paar ballen waren zo te zien als speelgoed gebruikt door de diverse honden. "We moeten een borgsom vragen voor die spullen", mopperde hij. "En volgend jaar komen die rothonden er niet meer in. Ze gebruiken de zandbak om te schijten."
Het echtpaar Van der Wulp keek verbijsterd om zich heen. Waar was de bridge-tafel? Waar waren de schaakstukken die altijd op de leestafel stonden? En waar hingen de Baltussen eigenlijk uit? Carla nam de twee oudjes wantrouwig op. Guus en Titia hadden haar verzekerd dat ze alleen jonge gezinnen als gasten zou hebben. Dat kwam goed uit, omdat ze bezig was met haar afstudeerscriptie voor pedagogie over het gedrag van jonge gezinnen op vakantie in eigen land. Dit was de bedoeling niet en ze glipte ongezien naar boven om Guus en Titia van de aankomst van de gasten op de hoogte te stellen. "We zitten vol", zei Titia. "Alles is gereserveerd." Guus knikte en vroeg hoe de oudjes er uit zagen. Carla vertelde het hem en Titia zuchtte. "De Van der Wulps, bij het ontbijt twee zacht gekookte eitjes en voorzichtig met zout, want ze hebben allebei last van hun nieren", zei ze. "Laten we maar eens gaan kijken."
De oudjes zaten met hun jassen nog aan onwennig op de nieuwe stoelen aan de leestafel en keken danig opgelucht toen de Baltussen de trap afkwamen. Nee, ze hadden niet gereserveerd. Ze waren net terug uit Australië waar ze hun dochter hadden opgezocht. In geen zeventien jaar gezien, een prachtig land hoor, maar wel een beetje te warm en het eten smaakte vreemd. Maar ja, het was hun enige familie, dus daar zet je je overheen, en hun dochter had prachtige kinderen.Wisten Guus en Titia al dat de oudste volgend jaar naar de universiteit ging en hadden ze de foto's gekregen? "Het spijt me, we zitten vol", zei Guus. "Vol?" herhaalde het koppel niet begrijpend. Titia knikte. "Allemaal jonge gezinnen, maar u kunt een lunch van het huis krijgen." "Lunch?" "Middageten", verduidelijkte Titia glimlachend. "En ja, geen zout, dat weten we." Na het eten gingen de Van der Wulps een middagdutje doen in een kamer die pas vanavond bezet zou worden. Titia en Guus keken vanaf het terras naar de verse lading kinderen die over de midgetgolfbaan draafde. Hun ouders hadden zonder morren de borgsom betaald en de honden waren aan de lijn gelegd. "Ze moeten verdwijnen", zei Titia. "Dit is een familiehotel, geen bejaardentehuis", bevestigde Guus. "Ik zal de schop uit de schuur halen." "Die midgetgolfbaan was een goed idee, hè", zei Carla die even een luchtje kwam scheppen. De Baltussen knikten.
De wachtcommandant keek vreemd op toen Guus en Titia pas om kwart voor twaalf de sleutels van het hotel op het politiebureau kwamen afgeven. "Wat zijn jullie laat. Zijn die kleintjes zo lastig?" "Administratie bijgewerkt", zei Guus. "Ja, die belastingen, daar wordt een mens moe van", zei hun neef. "Veel plezier in Aken." "We gaan naar Maastricht", zei Titia. "Guus heeft een beetje last van zijn rug."
(c) Hans Werksman
Terug naar de index van teksten