1
JULIA
Julia was mooi; ze had lange blonde haren, die ze meestal in een
vlecht droeg, ogen die altijd glansden en een volle, sensuele mond.
Ze had er echter geen idee van dat ze mooi was; zij dacht dat
iedereen haar zo aanstaarde omdat ze heel erg lelijk was. Waarom
zouden anders alle gesprekken in een café waar ze binnenkwam
verstommen, en waarom zouden anders de mensen elkaar op straat
aanstoten en haar nawijzen? Zo kwam het dat ze nogal verlegen en
schuw was, vooral in gezelschap.
Als ze alleen was voelde ze zich heel wat beter op haar gemak.
Eén van de plaatsen waar ze zich, hoewel niet echt alleen,
toch op haar gemak voelde, omdat je er in het donker zat en niemand
je kon zien, was de bioskoop. Ze ging er vaak heen, want ze vond het
ook heerlijk om zich helemaal in een film te verliezen; vooral de
romantische films hadden haar voorkeur.
Na afloop voelde ze zich vaak nog een paar minuten als de heldin van
het verhaal en dan liep ze wat meer zelfverzekerd over straat. Dat
gevoel duurde echter maar kort, maakte al snel weer plaats voor haar
vermeende realiteit. Soms voelde ze zich dan erg somber en dacht ze
dat als er al een held voor haar alleen op deze aardbol rond zou
lopen, hij haar waarschijnlijk niet eens zou willen redden als hij
haar zag.
Op een avond moest Julia zich haasten om op tijd voor de voorstelling te komen. Daardoor had zij zich niet de tijd gegund buiten op het bord te kijken welke films er draaiden, en ze moest er op goed geluk een uitkiezen. Ze bleek geen erg ongelukkige keus te hebben gemaakt, zag ze even later; ook dit was een romantische film. Ze zuchtte, zakte wat onderuit en liet zich meevoeren in die sprookjeswereld. Enkele scènes later, in wat voor de gebruikelijke gang van zaken toch wel een vroegtijdig stadium genoemd kon worden, raakten de held en heldin aan het minnekozen en hielden daar niet meer mee op. Julia had zoiets nog nooit gezien of gevoeld, maar haar inlevingsvermogen was zo groot, dat ze ook nu het gevoel had de heldin te zijn; ze voelde zelf een zachte strelende hand op haar knie. Synchroon met de bewegingen op het witte doek bewoog de hand over haar been, steeds wat hoger, onder haar rokje en tussen haar zijdezachte dijen, die ze onwillekeurig wat uit elkaar gedaan had. Zachte vingertopppen raakten daar een gevoelig knopje aan, speelden