1
DE TAND DES TIJDS
Hij ademde een paar keer kort achter elkaar in en kreeg een fikse
niesbui, die een enorme hoeveelheid stof deed opwaaien.
Het schamele licht van het peertje werd er even door verduisterd.
Onder de zojuist weggeblazen stoflaag kwam een gemarmerd patroon
bloot, de kaft van een schrift. Hij opende het cahier en monsterde
het ouderwetse handschrift dat, ruim voorzien van krullen, langs
verschillende wegen probeerden te ontkomen aan het dwingend corset
van de lijnen in het schrift.
Het moesten aantekeningen zijn die zijn moeder had gemaakt tijdens
haar studie Frans. Hoewel hij Frans haatte, hij was blij geweest dat
hij de taal al snel uit zijn vakkenpakket had kunnen verwijderen,
herkende hij genoeg, of liever gezegd te weinig, om te kunnen
concluderen dat de aantekeningen niet gemaakt konden zijn toen ze op
de middelbare school zat. Zijn gedachte werd bevestigd doordat hij in
dezelfde doos een aantal vergeelde boeken aantrof. De randen van de
bladzijden waren verbrokkeld, een teint bruiner dan het midden van de
pagina's. Het betrof theoretische verhandelingen, grammaticale
uitweidingen en overzichten van de hedendaagse Franse letterkunde,
uit 1938. Hij nam de boeken uit de kist en legde ze opzij, maar meer
dan studieboeken, college-dictaten en aantekeningen was er niet te
vinden in de doos. Haastig legde hij alles terug, zo ongeveer als hij
het had aangetroffen, en schoof de doos terzijde.
Het ging niet zo goed met zijn moeder, dat althans was de mening van haar nieuwe huisarts, een man die ook nog jonger was dan hijzelf en die hem opbelde met het verzoek eens langs te komen. Het was een vreemd gesprek geweest, de arts wist niet wàt precies er mis was, maar vond het gedrag van zijn moeder vreemd. Nee, ze was niet aan het dementeren, integendeel, ze bezat nog al haar verstandelijke vermogens, haar vreemde gedrag werd eerder veroorzaakt doordat zijn moeder in haar eigen gedachten levend het contact met de wereld ietwat verloren had. Hij had de arts naar voorbeelden gevraagd, maar meer dan een sterk vermoeden was het niet dat de jongeman had en voorbeelden kon 'ie eigenlijk niet noemen.