3
Dick vond dat we dan bij mij eerst nog wel even koffie konden gaan drinken. Een fijn plan, maar voor de zekerheid zouden we toch even bij De Nieuwe Muziekhandel in de Leidsestraat poolshoogte nemen. En daar zaten ze: zo'n twintig idioten, wachtend op het verlossende moment van het openen van de deur. Het zag er gezellig uit, een cassette-recorder met de muziek van. We gingen er bij zitten en kregen een pilsje in onze handen gedrukt. Het was kwart over twee.
De tijd vloog. Het was zo vijf uur, zes uur, maar toen werd het moeilijk. In klaverjassen hadden we geen zin meer, laat staan in koffie. De whisky was op en het bier bijna. De gesprekken werden trager. Op dat moment stopte een busje. Een langharig, Duits sprekend type stapte uit en deelde foldertjes uit vanwege het feit dat het zoveel jaar geleden was dat de LSD was uitgevonden. Dat kon er nog wel bij. De straatmuzikant die zich in het portiek van de winkel ernaast had genesteld en ondanks bedreigingen met zwaar lichamelijk letsel in zijn spel had volhard, viel stil toen de Oosterbuur, gekleed in een soort broekrok, stoffer en blik uit zijn busje haalde en de tussen de wachtenden de troep begon op te vegen. De wachtenden schrokken op uit hun mijmeringen. Een Duitser! In een rok! En nog een hippie ook! Met stoffer en blik! De laatste biertjes werden geopend en passanten die naar het waarom van ons verblijf op de stoep vroegen, werden met nieuw elan te woord gestaan. Nee, die schoonmaker was niet te huur, zeiden we. Je weet hoe moeilijk het is om in deze barre tijden aan goed personeel te komen. Nou dan.
Rond zeven uur verschenen de eerste vertegenwoordigers die een kaartje bliefden voor een wat grofstoffelijker optreden, waarvan de voorverkoop op hetzelfde moment zou beginnen. Ze bekeken met nauw verholen verbazing het troepje overwegend donker geklede mensen op de stoep. De krijsende altviool-klanken uit de cassette-recorder vielen buiten hun muzikale denkraam, dat was wel duidelijk.
Ze kwamen nu uit alle hoeken en gaten. Toch zagen deze vroege vogels er niet echt gezond uit, vonden de nachtbrakers met hun door drank vertroebelde blik. Nee, wij zijn de echte gekken. Eerst slapen en dan een beetje vroeg op staan, bah, wat een softies. Die zullen wel een kaartje voor Rotterdam willen hebben, jasses.
Zoals beloofd, duikt tegen achten Harm op, met een verse kan koffie. Of het we het een beetje vol gehouden hadden, vraagt hij. Stomme vraag. Wat is er ook alweer troef? Klaver? Fucking hell.