BADZOUT

Ik had er genoeg van. Er was nog maar één oplossing: afmaken.

En langzaam en pijnlijk, zodat het waarom helder en duidelijk zou zijn. De eerste fase zou knutselwerk met zich meebrengen.

Het plan dat in mijn hersens gerijpt was, noodzaakte mij om een busje te huren. Ik belde een goede vriend en zei dat ik eindelijk een paar planken in mijn slaapkamer wilde ophangen.

Bij de Gamma hadden ze bijna alles wat ik nodig had: hout, buizen, scharnieren en extra snoeren voor mijn stereo.

Tot mijn genoegen konden ze me ook aan een ligbad helpen. Het was bestand tegen alles wat een mens bedenken kan, verzekerde de verkoper. Precies wat ik zocht.

In de kroeg kwam ik paar dagen later het slachtoffer tegen. We groetten elkaar vriendelijk en ik kreeg een biertje.

"Gezondheid", had ik gezegd. En ik had het slachtoffer uitgenodigd om over twee weken bij me te komen eten. "Lasagna met ijs toe?", zei het slachtoffer likkebaardend. "Goed, zorg jij voor de wijn. Het liefst rode en vooral veel." Gedurende twee weken sliep ik in de woonkamer om meer ruimte te hebben. Verraste vrienden die naar het waarom vroegen, vertelde ik dat het lekte in mijn slaapkamer en wel precies boven mijn hoofd. Daarom stond mijn nieuwe ligbad ook nog niet in badkamer, maar werd het tot het verhelpen van de lekkage gebruikt om het water op te vangen.

Het werk vorderde gestaag. Ik was begonnen met het aanbrengen van extra luidsprekers die ik bovenaan de muur in de slaapkamer bevestigde. Vervolgens begon ik aan het deksel voor het ligbad. Ik maakte een raam van latten en bracht de op maat gemaakte planken aan. Zeven laklagen zorgden ervoor dat het deksel waterdicht was. De handvatten waren van rood koper.

Het aanbrengen van twee sleuven in de rand van het ligbad bezorgden me de nodige hoofdbrekens. Ik versleet twee beitels. De verkoper had niet gelogen. Het bad was bestand tegen alles wat een mens bedenken aan. Bijna dan.

De scharnieren pasten precies. Rondom het deksel bracht ik een plastic stootrand aan. Mijn vrienden vonden het een kunststukje, vakwerk. Niemand had opgemerkt dat er nog een kleiner luik in was aangebracht.

Was het aanbrengen van de scharnieren een probleem geweest, het boren van gaten in de poten van het bad was onmogelijk. De boren braken stomweg af en ik prees me gelukkig dat ik bij de Gamma ook een veiligheidsbril had aangeschaft. De stukken vlogen om mijn oren. Van de boor. Op het bad zelf zat geen krasje. Dan zou ik de kettingen maar niet vastzetten aan het bad zelf, besloot ik. Onder het bad was nog ruimte genoeg om ze er onderdoor te trekken.

Het eigenlijke bouwen was voltooid, maar nu begonnen de problemen pas echt. Met de Gouden Gids in de hand belde ik tientallen bedrijven af. De reacties waren negatief en soms zelfs buitengewoon vijandig. Waarom ik dat spul wilde hebben en dan ook nog in zulke hoeveelheden, dat wekte de achterdocht van praktisch elke leverancier. Uiteindelijk had ik dan toch beet. De eigenaar was nogal schichtig, aangezien er een veroordeling wegens een onafzienbare rij milieudelicten boven zijn hoofd hing, maar hij kon me wel aan het spul helpen. Hij stelde twee voorwaarden: na zonsondergang halen en over de herkomst zwijgen als het graf. Het regende op de terugweg van het bedrijf, maar in mijn hoofd scheen de zon.

Het decor stond, de speciale effecten waren uitvoerig getest.

Het wachten was op de hoofdrolspeler. Première; en laatste voorstelling tegelijk. Het leven was mooi. Daar deed een beetje regen niks aan af.

Het slachtoffer kwam precies op de afgesproken tijd. Ik gebaarde naar de bank en ging verder met het maken van de salade. Het slachtoffer had drie grote flessen wijn meegenomen.

Tijdens de maaltijd werd over niets gepraat. Het slachtoffer verhaalde over zijn laatste successen en mislukkingen en ik zei op het goede moment wat terug. Op mijn aanbod om het eten te bekronen met een Irish Coffee ging het slachtoffer gretig in. Er waren al twee flessen wijn doorheen gegaan, genoeg om een Irish Coffee met een opgeloste halve slaap ablet het effect van een moker te laten hebben. Tijdens de derde slok werd het slachtoffer wat soezerig. "Je gaat hier toch niet liggen pitten, hè", zei ik op bezorgde toon.

Het slachtoffer schudde heftig van nee. "Ik voel me een beetje duf, dat is alles", klonk het langzaam, gevolgd door een licht gesnurk. Ik bezag het tafereeltje met genoegen. Het slachtoffer was op de bank opzij gezakt en sliep met de mond open. Net een grote, domme hond.

Het slachtoffer was zwaarder dan ik dacht, maar na enig gesjor was ik waar wezen wilde: in de slaapkamer. Met een laatste krachtsinspanning tilde ik het slachtoffer in bad. Ik deed het deksel er op en snoerde de kettingen aan. Voor vanavond was het genoeg. Ik verkleedde me en ging de stad in.

De volgende ochtend hoorde ik bonkende geluiden uit mijn slaapkamer. Ik negeerde het en ging eerst douchen en ontbijten. Op de pickup lag de plaat die het requiem tijdens de finale van de voorstelling zou verzorgen. Ik stapte de slaapkamer in en opende het kleinere luikje. Het slachtoffer keek me met rode ogen aan. "Goedemorgen", zei ik en glimlachte bemoedigend.

"Wat moet dit .." "O, je gaat dood", zei ik en liep terug naar de pickup.

Onder de aanzwellende muziek liep ik vingerknippend terug en keek weer in de verbijsterde ogen. "Goeie plaat, hè.; Een klassieker. Tommy, van de Who, kant twee. Dit nummer heet Christmas." "Wat zijn dit voor klotegeintjes. Laat me er onmiddellijk uit." Bij het laatste woord ging de stem omhoog, zeker een octaaf, misschien wel twee. "Nee", zei ik. "Je gaat dood". Ik boog me voorover en herhaalde het op een paar centimeter van zijn gezicht. "Dood, het hoekje om, kassie wijlen. Ik ga straks een kraantje opendraaien. Heb je gemerkt dat het bad scheef staat, dat je voeten een stuk lager liggen dan je hoofd?" Geen antwoord. "Dat heeft een reden, weet je. Dat leg ik je dadelijk wel uit, maar nu moet ik eerst even een gaatje boren. Zonde van de lak, maar ja." Ik schroefde de grootste houtboor die ik bij Gamma had gekocht in de boormachine. "Wat doe je? Ik... " Ik overstemde het gekerm met de boormachine. "Nu is alles klaar voor de leiding. Wat is een bad zonder vloeistof? Dat is niks, hè.; Word je niet schoon van." Het slachtoffer was weer bij stem. "Mijn god, je gaat me verzuipen." "Nee zeg, dat is toch veel te simpel. Dan had ik je met een steen om je nek in de gracht kunnen lazeren. Zie je dat vat daar? O, wacht, dat kun je vanuit jouw positie natuurlijk niet zien. Momentje, ik pak een spiegel." Ik zette de plaat weer bij het begin. Ik had alle tijd.

"How can he be saved from the eternal grave?" Ik zong uit volle borst mee. Via de spiegel kon het slachtoffer het vat prima zien. O, niet dat er een reactie werd uitgesproken, maar de ogen spraken boekdelen. "Angstaanjagende afkorting, nietwaar. Drie simpele lettertjes en toch is het een heel verhaal, jouw levensverhaal dat nu op de laatste bladzijde is." Ik draaide het kraantje open. "Het duurt even, hoor", zei ik geruststellend. "Ik vond het wel geinig om een paar bochtjes te maken. Lekkere, lange leidingen. Het leven is al kort genoeg." Het slachtoffer huilde zachtjes. "Je zult nu wel begrijpen waarom het bad niet waterpas staat, hè.; Het komt eerst bij je voeten. Elke grootheid kun je vellen door op zijn tenen te gaan staan, want ook een grootheid is niet meer dan een reus op lemen voeten. Je moet het positief bekijken. In de laatste minuten van je leven zal je eindelijk van je zweetvoeten af zijn." Het slachtoffer bewoog wanhopig in het bad heen en weer, dat zachtjes schudde."Niet weggaan, hoor", zei ik. "Het duurt iets langer dan ik gedacht had, want ik heb het nog niet kunnen testen. Ik zet de plaat opnieuw op. Geef maar een gil, als je wat voelt. Aan de hand van de inhoud van het bad heb ik namelijk uitgerekend hoelang het duurt eer het bij je hoofd is." Het antwoord was een langgerekte schreeuw. Echte doodsangst. Ik ging in de kamer een shaggie roken. Het bleef een minuut stil. Toen klonk de verwachte kreet. Ik zette de plaat op en liep weer naar de slaapkamer, een geopende fles wijn in de hand. De ogen van het slachtoffer keken me vol haat aan. Ik glimlachte vaderlijk. "Weet je, het is traditie om ter dood veroordeelden nog een laatste sigaret te laten roken, maar aangezien jij niet rookt, dacht ik dat een glaasje wijn er wel in zou gaan." Ik goot de inhoud van de fles tergend langzaam over het vertrokken gezicht. "Als alles klopt ga je tijdens het derde nummer dood. Er zal niets van je overblijven. Het is agressief spul moet je weten. Acid Queen heet jouw requiem. Toepasselijk, al zeg ik het zelf." Ik bracht het kleine luikje weer op zijn plaats. Ik trok mijn jas aan en trok de deur achter me dicht. Toen ik paar uur later terugkwam, was er niets meer te zien. Het probleem en het slachtoffer waren opgelost.

Terug naar de index van teksten