Van het balkon
kijkt hij uit
over de stad.
Hij volgt een auto
met z'n ogen,
hij roert wat
in z'n kopje
koffie.
"Ik ben niet alleen"
zegt hij zachtjes.
En nogmaals,
wat luider,
("IK BEN NIET ALLEEN" )
omdat niemand
antwoordde.
Nader bekeken
is dat eigenlijk
wel logisch ook.
Er is nu eenmaal
niemand
die hem zou
kunnen horen praten.
Hij dronk zijn
koffie op
en ging binnen
televisie
zitten kijken.
(c) tekst: Marten Hoekstra
Terug naar de index van teksten