2
Toen ik vanochtend uit Luik vertrok ging alles zo lekker. Het was zelfs fris zo 's ochtend om zeven uur. Kleine flarden mist langs de oevers van de Maas gaven je benen een kil gevoel.
Maar het was toch wel lekker om zo de slaap van je af te zetten. Al spoedig na Luik kwamen de eerste hellingen, toen de weg uit het Maasdal omhoog voerde. Zo was het vervolgens de hele dag al gegaan, klimmen en dalen, klimmen en dalen door het golvende Ardennenlandschap. Sommige hellingen waren makkelijk, bij anderen moest je toch duidelijk fors kleiner schakelen om nog in een vast ritme omhoog te komen. Maar daarnaast waren er natuurlijk de afdalingen. Zoevend met zestig/zeventig kilometer naar beneden. Soms met je neus zo laag mogelijk op het stuur, zodat je gewicht zoveel mogelijk naar voren kwam en je tegelijk zo min mogelijk windweerstand had, zodat je zo hard mogelijk naar beneden denderde. Andere keren ging je juist weer rechtop zitten, zodat je door de wind toch duidelijk minder snel ging als je een bocht aan zag komen die je niet kon overzien.
Luik-Bastenaken-Luik is waarschijnlijk de mooiste wielerklassieker. Wat vooral komt door de Ardennen. De afwisseling van bossen, riviertjes, bruggen en glooiende korenvelden. Slechts af en toe kom je door een klein dorpje, maar verder rijd je op prachtige asfaltwegen berg op en af.