2
Men besluit tot het beklimmen van de gevreesde Noordwand (ja, zo gevreesd dat het een hoofdletter verdient, zeker gekeken vanaf hier, "Nieuwe Spelling) van een van de moeilijkste pieken van de omgeving: Zelfreflectie.
Hoe hoger het gezelschap komt, hoe kouder het wordt, hoe ijler de lucht, deste meer gaan de deelnemers aan deze tocht hallucineren. Ze zien denker dezes in AH staan. Voor hun geestesoog verschijnt het figuur van de persoon achter de winkelwagen. Forsende ogen wegen hem en bevinden hem te zwaar. Sahib Begrip knikt, hij onderkent de illusie en wijst de anderen van het gezelschap op de inhoud van de winkelwagen.
Wanneer de groep ook deze piek heeft bedwongen, en de grote gedachtengang volbracht is, flits ik terug naar het bewust zijn van mijn huidige situatie: in de rij voor kassa 11, Albert Heijn, Amsterdam. Met de blik van een ander zie ik nu mezelf staan, met overgewicht en een winkelwagen vol. Ik besluit tot een extra winkelronde, een on-winkelronde, waarin ik met zekere regelmaat zaken uit mijn wagentje terug in de schappen zet. Als laatste vallen de vijf blauwe pakken terug in de vriesvitrine. Vanavond geen ovenfrites, zoveel is duidelijk. Met rechte rug treed ik mijn verslaving tegemoet. Geen excuus om goedgevulde lepels uit de mayonnaise pot te lepelen en op mijn bord te kwakken. Niet het vehicel voor de verukkelijke tartaar van Devos - Lemmens meer in huis. Geen reden om ui, mayo, ketchup, kruiden en een vleugje whiskey dooreen te roeren tot een overheerlijke grill-saus. Niets. Ik besluit tot de aanschaf van onvoorbewerkte piepers, een zakkie zuurkool en een worst; 'verbeterde kwaliteit.' "Mooi!" denk ik. "Wanneer die kwaliteit zo beroerd was dat het vermeldenswaard blijkt om te schreeuwen dat die verbeterd is, is het maar goed dat het gebeurde."
Later die middag laat ik bovenstaande tekst aan een vriendin lezen. "Leuk," zegt ze, "alleen een zeer omslachtige manier om duidelijke maken dat we zuurkool eten. Dat lust ik niet, hoor."
En op pad gaan ze weer, de deelnemers van de gedachtentocht. In no time omzeilen ze de beide spellingstoppen en bestormen ze de altijd eenvoudig te nemen terp Boos. Doch tijdens de beklimming blijkt iets mis te zijn gegaan, ik moet een verkeerd pad zijn ingeslagen, want ik ben al halverwege de helling van de prachtige, glooiende zonzijde van de heuvel Liefde, voor ik in de gaten heb dat Boos in de verste verte niet te bekkennen is.
Zonde van de energie om nu nog over te steken.