1
LENTE IN DACHAU
Het moet maar eens afgelopen zijn met de wijdverspreide opvatting dat alle Duitsers kinderhaters zijn. Ik ben er zelf jarenlang onder gebukt gegaan, maar nu ik de jaren des onderscheids heb bereikt, kan ik uit de grond van mijn hart en geheel zonder rancune zeggen: Duitsers houden evenveel of weinig van kinderen als alle andere mensen. Ze weten het alleen maar beter te verbergen. Een ander misverstand dat ik aan de kaak wil stellen is dat je kindertijd de de mooiste tijd van je leven is. ik denk dat ik niet ijdel spreek: ik ben een klein kind geweest en ik heb in Duitsland gewoond. Maar laat ik het een en ander demonstreren aan de hand van een verhaal: Ik moet een jaar of vier zijn geweest toen mijn ouders in Duitsland gingen wonen, in de foute plaats Dachau nog wel. Op sommige dingen in het leven heb je nu eenmaal weinig vat, zeker als je nog een klein kind bent. Voor die tijd hadden zij, geheel in de geest van de hippe jaren zestig, rondgezworven in het midden-Oosten. Op de terugweg naar Nederland was hun geld opgeraakt en toen bleken ze zich ineens in het lieflijke Beieren te bevinden. Mijn ouders waren onmiddellijk gecharmeerd door de prachtige omgeving en zijn 'r toen maar vijf jaar blijven hangen. Het huis waar mijn ouders in terecht kwamen, lag midden op een industrieterrein en had in de oorlog dienst gedaan als bunker. Dit klinkt erger dan het is. Mijn vader wist ons onderkomen te verbouwen tot een gerieflijke woning en toen we er een keer achter waren dat we de ontluchtingsgaten van de schoorsteen moesten dichtstoppen, bleven de ratten ook weg. Het was er werkelijk zeer idyllisch en het lag bijzonder afgelegen. Mijn ouders vonden dat geen enkel bezwaar. Zij wisten in korte tijd een indrukwekkende vriendenkliek op de been te brengen en in mijn herinnering was het bij ons thuis dan ook altijd feest. De bezoekers van mijn ouders kwamen zowel letterlijk als figuurlijk uit alle windstreken en ze waren zonder uitzondering gek op kinderen.