2
Eik en Linde, een dinsdagavond in oktober. Biljart, drank, een gesprek over niets en toen Anneke met een vriendin.
Ze wilden meedoen. Waarom niet. Zo was het begonnen en ze kuste me toen ze bier had gehaald. Zo maar, als pesterijtje en de hormonen haalden hun gebruikelijke vuile trucjes uit. Ik had geen moment geaarzeld toen ze vroeg om nog ergens wat te gaan drinken toen Eik en Linde dichtging. Een etage aan de Groenburgwal, een bed en de gewone dingen. Een grote spiegel aan het hoofdeinde, dat was een tikkeltje pervers misschien, maar weer eens wat anders. Getrouwd. Nee, ik niet, die ring is van mijn opa geweest. Een kleurenfoto van manlief in de woonkamer op de televisie. Gebruind, een buitenmens, ingenieur.
Zo was het begonnen. Gewoon een avontuurtje, net zo banaal als de ballade voor de vriendinnen voor één nacht. Twee dagen later belde ze op. Ze had twee kaartjes voor een New Age optreden. Nirvana heette de groep en als ik zin had kon ik eerst bij haar komen eten. Ik ging akkoord en bedacht vervolgens pas dat ik haar mijn telefoonnummer niet gegeven had. Ze moet mijn agenda uit mijn binnenzak hebben gehaald.
"Wil je koffie?" Ik schrok op en concludeerde dat de derde persoon in onze coupé van Wagon-Lits moest zijn. "Nou nee, doe maar een biertje. "Ze hebben ook wijn", zei Anneke.
"Rood en wit", zei de jongen van Wagon-Lits. "We kunnen een flesje delen", zei Anneke. "Wat heb jij liever?" "Wat jij neemt, maakt me niet uit." Wil je koffie, dat vroeg ze ook toen ik die avond bij haar ging eten. Tournedo'tjes, Parijse aardappeltjes, een salade. Rode wijn, een goeie. Nirvana was géén New Age. Ze speelden hard, gemeen, en niet bepaald zuiver. Ik had me in het gedrang voor het podium gestort en kreeg een paar pilsjes over me heen. Paradiso publiek en een Paradiso pogo. "Je bent helemaal nat," had Anneke gezegd. Het huis, het bed, de gewone dingen. De wijn smaakte me niet. Rode met een ijzerachtig bijsmaakje. Lauw. "Op Gent", zei Anneke en hief haar glas.