1
NATURISME
Mijn preutsheid als klein kind is bijna spreekwoordelijk. Het was krijsen geblazen als ik in badje zat en de ingezeepte washand richting erogene zone oprukte. Zetpillen smolten wel in de hand, maar niet in mijn darm. Er wordt wel eens beweerd dat het kind in al zijn onbevangenheid het dichtst de oerstaat benadert. In dat geval is het met mij slecht gesteld: als het natuurlijk is om in je blote kont rond te lopen, dan ben ik de regel die de uitzondering bevestigt.
Nu ik wat ouder en milder ben, is de ergste gêne er wel een beetje af en laat ik me me verleiden tot dingen waar ik later spijt van krijg. Zo gebeurde het dat ik afgelopen zomer samen met T. op een naturistencamping neerstreek. Niet omdat ik extreem nieuwsgierig was, maar ik had T., die van jongs af aan al lid van de club is, al zo vaak aan zijn kop gezeken, dat ik in een vlaag van berouw besloot om mijn vooroordelen aan de praktijk te toetsen. Per slot van rekening moest een mens alles een keer gezien hebben en kon ik op zijn minst eens gaan kijken enzovoorts enzovoorts. Maar terwijl wij voor het grote hek wachtten, smolten al mijn goede voornemens als sneeuw voor de zon. T. had zijn motorfiets vlak bij een container met groenteafval geparkeerd en de wespen, ik ben bang voor wespen, zoemden om mijn hoofd. Het hek dat ons scheidde van onze natuurminnende vakantiegenoten maakte mij alleen nog maar zwartgalliger: boven op het hek was een of ander smeedijzeren geval gemonteerd dat een vrouw moest uitbeelden die zich richting zon uitstrekte. Nu had ik al wat clubblaadjes van de naturistenvereniging doorgeworsteld en dit logo paste wonderwel in het beeld. In de ingezonden-brievenrubriek was ik staaltjes bekentenisliteratuur tegengekomen waar een ouderling pap van zou lusten. Maar waar de gemiddelde bekeerling God heeft ontdekt, ervaart de naturist het bevrijdende gevoel om in de oerstaat waarin de schepper hem heeft afgeleverd de zoele wind langs zijn huid te voelen strelen, in gezelschap van gelijkgezinden die vrij en blij en hand in hand in de zegenbrengende zonneschijn rondhupsen. Ik word daar altijd een beetje weeïg van. Het doet me teveel denken aan " het kleine huis op de prairie" , een serie van de Evangelische Omroep, waar alles uiteindelijk bespreekbaar is en ook nog goed afloopt. En het ergste is dat je ook nog aan bepaalde eisen moet voldoen voordat je het naturistenparadijs mag betreden. Alleenstaanden worden op sommige campings niet toegelaten en over piercing en tatoeages is de discussie nog gaande.