2
Maar goed, wie A heeft gezegd, moet ook B zeggen. Terwijl ik berustend achter beheerster Tineke aansjok, vervloek ik voor de zoveelste keer ons onzalige idee om midden in het hoogseizoen op vakantie te gaan. Ik haat het om de hele dag in de blakerende zon te zitten, ik haat het om de hele dag mensen om me heen te hebben en bovenal haat ik het om bloot rond te lopen. Wat dat betreft kan ik mijn lol op. Werkelijk iedereen loopt hier in z'n blote kont, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, tijdens het zonnen, het zwemmen, het volleyen, het eten en misschien zelfs wel tijdens het vrijen. En het ergste is: de meeste bloteriken zijn de pensioengerechtigde leeftijd al ruim gepasseerd. Grijsaards blijven tot diep in de nacht ongekleed rondlopen en adolescenten hullen zich decent in badlakens. Na een dag vind ik al die slingerende lichaamsdelen niet aandoenlijk meer en elke vrouw boven de twintig heeft een blubberkont. Het maakt dat ik me bezorgd ga bezinnen op mijn eigen achterkant. Misschien moet ik toch maar aan de lijn gaan.
Je zou denken dat het taboe op kijken en bekeken worden groter wordt, naarmate meer naakt in je omgeving zit, maar als de de naturistenblaadjes moet geloven, is dat allemaal heel bespreekbaar. Mannen vertellen openhartig dat ze wel eens een erectie hebben. Dat verschijnsel heb ik niet mogen meemaken.
Wel zie ik blote mannen enthousiast en met meezwiepende snikkel tegen volleybalnetten opspringen, waardoor ík plaatsvervangende buikkramp krijgt. Je zult toch maar in dat net terechtkomen met je ... Per slot van rekening is het net als de long een inwendig orgaan dat door een gril van moeder natuur buiten het lichaam is komen te hangen, een soort navelbreukje eigenlijk. Enfin, van T. hoor ik dat er inderdaad hele discussies zijn geweest of men tijdens het volleyen kledingstukken op strategische plekken mag dragen, dit in verband met eventueel letsel.
Op zich is dat allemaal te harden. Wat werkelijk hinderlijk is dat iedereen fysieke kwetsbaarheid compenseert door enorm sociaal en hulpvaardig te wezen. In het dagelijks leven laten ze je zonder te verblikken wegrotten maar hier is het een big happy family. En dat betekent kletsen, tegen wie en wat ook, of je pas wakker bent, naar de plee gaat of op het punt staat om een daverende ruzie met je eega te beginnen. Binnen enkele dagen heb ik een modus vivendi gevonden om althans het ergste gekwek buiten te sluiten. 's Ochtends lig ik om zeven uur al in het zwembad, ter bezwering stukjes uit het requiem van Mozart