1
ERWTENSOEP
In het donker werd een stippellijn getrokken door een potlood van
licht. De tekenaar moest een vaste hand hebben; steeds dezelfde
krachtige lijn op dezelfde plaats zetten leek haar vreselijk
moeilijk. Ze kon, met haar hoofd opzij gedraaid, steeds als de streep
licht voorbij kwam, het heuveltje zien dat vlakbij haar iedere keer
weer uit het niets tevoorschijn leek te komen, als een film die heel
langzaam, beeldje voor beeldje, voor haar werd gedraaid.
Het kader bleef hetzelfde, maar daarbinnen bewoog vanalles; halmen
bogen in de wind, wat het idee van een film alleen nog maar
versterkte, want waar zij lag, was geen wind te voelen. Het
duinpannetje beschermde niet alleen tegen ongewenste blikken.
De film werd meer stroboscopisch van aard; een konijn bewoog zich
onnatuurlijk schokkerig voort over het heuveltje. Het zouden Vijfje
of Hazelaar wel niet zijn.
Mooi boek was dat. Jammer dat ze nu niet kon lezen; het zou tenminste
de tijd doden, om mee te beginnen. Ze moest maar gewoon wachten, net
als altijd. Op een bepaald moment, ergens in de toekomst, zou het
voorbij zijn, gebeurd. Het was gewoon een kwestie van geduldig
wachten, op de momenten die de moeite waard waren, de momenten die
haar het wachten erop vergemakkelijkten. Dat waren voor haar gevoel
de momenten waarin ze echt kon leven, waarin ze met rust werd
gelaten. Stel je voor, als je alleen die momenten waarin ze 'echt
geleefd' had zou tellen, zou ze nog een heel klein meisje zijn! Het
scheen dus helaas zo te zijn dat de tijd ook zonder haar doortikte.
Gemeen. Ze keek omhoog naar de sterren, en het gevoel een zeer nietig
stipje te zijn in het heelal maakte zich van haar meester.
Wat maakte het eigenlijk uit allemaal? Ze draaide haar hoofd maar
weer opzij. Het konijn was verdwenen, maar de halmen stonden er
tenminste nog, dat was een geruststellende gedachte. Ze bogen voor de
wind, maar knakten niet.
Het scheen zover te zijn; hij rolde van haar af en lag korte tijd naast haar in het zand uit te hijgen. Na een poosje stond hij op en maakte zijn kleren in orde, en zei haar op te schieten,