4
Tijdens de maaltijd werd over niets gepraat. Het slachtoffer verhaalde over zijn laatste successen en mislukkingen en ik zei op het goede moment wat terug. Op mijn aanbod om het eten te bekronen met een Irish Coffee ging het slachtoffer gretig in. Er waren al twee flessen wijn doorheen gegaan, genoeg om een Irish Coffee met een opgeloste halve slaap ablet het effect van een moker te laten hebben. Tijdens de derde slok werd het slachtoffer wat soezerig. "Je gaat hier toch niet liggen pitten, hè", zei ik op bezorgde toon.
Het slachtoffer schudde heftig van nee. "Ik voel me een beetje duf, dat is alles", klonk het langzaam, gevolgd door een licht gesnurk. Ik bezag het tafereeltje met genoegen. Het slachtoffer was op de bank opzij gezakt en sliep met de mond open. Net een grote, domme hond.
Het slachtoffer was zwaarder dan ik dacht, maar na enig gesjor was ik waar wezen wilde: in de slaapkamer. Met een laatste krachtsinspanning tilde ik het slachtoffer in bad. Ik deed het deksel er op en snoerde de kettingen aan. Voor vanavond was het genoeg. Ik verkleedde me en ging de stad in.
De volgende ochtend hoorde ik bonkende geluiden uit mijn slaapkamer. Ik negeerde het en ging eerst douchen en ontbijten. Op de pickup lag de plaat die het requiem tijdens de finale van de voorstelling zou verzorgen. Ik stapte de slaapkamer in en opende het kleinere luikje. Het slachtoffer keek me met rode ogen aan. "Goedemorgen", zei ik en glimlachte bemoedigend.
"Wat moet dit .." "O, je gaat dood", zei ik en liep terug naar de pickup.